Duizelig, moe, snel geïrriteerd, futloos en weinig zin om nog dingen te ondernemen.
Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Ik werkte veel in de praktijk, en had nog een baan in loondienst, dus dat was al een puzzel. En daarnaast had ik mijn gezin wat veel aandacht nodig heeft en het huis wat ook niet vanzelf schoon werd.
Ik ben iemand die slecht nee kan zeggen, en graag voor iedereen wilt zorgen. Dat deed ik dan ook. Ik zorgde voor iedereen behalve voor mezelf. Als ik een volle week gewerkt had, deed ik daarnaast ook mijn huishouden nog en regelmatig ging ik tussendoor ergens ook nog bij een vriendin thee drinken. Ik was er dan wel maar met mijn hoofd was ik daar niet aanwezig. Want ik bedacht dan wat er eigenlijk allemaal nog in huis moest gebeuren en wat ik nog allemaal moest doen die dag.
En daardoor ontstonden die vage klachten. Het was een chaos in mijn agenda met veel te veel afspraken en daardoor ook een chaos in mijn hoofd.
Wanneer de telefoon ging was ik bang om op te nemen. Bang dat ik nog een afspraak moest plannen in die overvolle agenda.
Ik had zoveel ballen hoog te houden. En als ik er een liet vallen dan werd ik heel onzeker. Want zie je wel dat ik het fout doe. Of zie je wel dat het aan mij ligt.
Door die chaos gebeurde het dat ik op het verkeerde moment bij een vriendin voor de deur stond om te lunchen. We hadden een week later afgesproken. Ze zei niks op het moment dat ik er was. Maar later vertelde ze me dat ze gelukkig van alles in huis had voor de lunch, maar dat we eigenlijk de week erna hadden afgesproken.
‘S avonds plofte ik moe op de bank voor een kop thee en daarna naar bed.
Om de volgende dag weer moe op te staan. En daarnaast ook vaak duizelig, misselijk en snel boos of geïrriteerd tegen mijn kids.
Na een bezoek aan de huisarts kreeg ik te horen dat ik zwaar overspannen was en tegen een burn-out aanzat. En dat ik echt rust moest gaan nemen en voor mezelf moest gaan zorgen want anders ging het mis.
Dat was een enorm moeilijke stap voor mij. Want ik zorg graag voor andere mensen. Ik moest mijn baan en de praktijk loslaten. Ik moest meer tijd aan mezelf geven en vaker nee zeggen.
De eerste weken ging ik gewoon door met de praktijk. Maar al snel merkte ik dat het echt niet goed ging en dat ik echt alles moest loslaten en stoppen. Ik kwam bij een psycholoog terecht en ik moest elke dag minimaal een uur op de bank zitten met een boek.
Een uur stilzitten.
Dat was een hele grote uitdaging. Langzaam ging ik dat opbouwen. Waar ik begon met 10 minuten werd het al snel een kwartier, een half uur en voor ik het wist, zat ik een uur te lezen op de bank zonder me schuldig te voelen en zonder stress en een opgejaagd gevoel in mijn lijf.
De vage klachten werden minder. Ik nam de tijd om te slapen en uit te rusten. Om mijn week totaal anders in te plannen zodat ik elke dag tijd voor mezelf had om bij te tanken en ik ging mijn dagelijkse dingen weer oppakken.
Toen dat allemaal goed ging, ben ik ook weer langzaam aan het werk gegaan. En dat gaat ook heel goed.
Ik ben mezelf keihard tegengekomen in het afgelopen jaar. Het was een zwaar jaar, maar ik ben er sterker uitgekomen. Ik heb heel veel over mezelf geleerd en ga dingen heel anders doen dan dat ik deed. Ik zorg goed voor mezelf voordat ik voor andere kan en wil zorgen.
Want dat is niet veranderd, Ik wil nog steeds graag voor andere mensen zorgen. Andere mensen helpen.
Herken jij je in mijn verhaal? En wil je hierover wel eens met iemand praten. Ik bied jou graag een luisterend oor.
Neem gerust contact met me op.
Recente reacties