Het was zondagochtend. Met buikpijn werd ik wakker. De zomervakantie was weer voorbij. De hele dag voelde ik me niet zo goed. Hoofdpijn, misselijk, snel geïrriteerd en boos. Het liefst wilde ik dat niemand wat tegen me zei. Ik vond het helemaal niet leuk dat de vakantie weer voorbij was. De rust, niks moeten, doen waar ik zelf zin in had, dat was allemaal voorbij.
Ik ging naar groep 8. Een nieuwe meester. Een andere klas. Weer doen wat er gevraagd wordt van je. De drukte van de klas en alle prikkels die ik de hele dag krijg op school. Dat zorgde voor spanning.
Spanning die ik de hele vakantie niet gevoeld had. Spanning waar ik gelijk de eerste dag van de zomervakantie vanaf was. En dat voelde heel fijn. Maar nu was die spanning weer terug.
De hele zondag voelde ik het. ’s avonds toen ik naar bed ging leek het alleen maar erger te worden. Ik kwam nog 4x uit bed. Had hoofdpijn, lag te piekeren, kon niet slapen en wilde eigenlijk gewoon niet naar school de volgende ochtend.
Het was maandagochtend. De wekker ging en ik moest uit bed. Met een lijf vol spanning. Ontbijten. Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel. Tas inpakken, kijken of ik alles bij me had. En dat nog eens 3x herhalen om er zeker van te zijn dat ik niks vergeten was. En daar ging ik. Op de fiets. Vol tegenzin naar school.
Natuurlijk vond ik het leuk om mijn klasgenoten en vriendinnen weer te zien. Maar dat was ook het enige positieve wat ik had. Toen ik op school aankwam was het al vrij druk op het schoolplein. Gelukkig zag ik mijn vriendinnen gelijk.
De bel ging
Daar gingen we met zijn allen gelijk de school in. Een hoop herrie en spanning voelde ik om me heen. Ik kende de meester al. En ik wist dat hij best aardig was. Dus toen ik hem zag ik de deuropening was er al een stukje spanning weg. Ook de plek die ik kreeg in de klas was een fijne plek bij 3 meisjes waar ik goed mee op kon schieten.
De dag verliep redelijk goed. Ik had wel last van alle geluiden, nieuwe indrukken en prikkels de hele dag. Maar uiteindelijk ging ik vrij positief naar huis.
En daar kwam alle spanning eruit. De spanning die ik de afgelopen week al onbewust had opgebouwd en wat zondag naar het toppunt was gegaan. Al die spanning van de schooldag.
Dit alles kwam eruit door boze buien als er thuis iets niet ging zoals ik wilde. Savonds uitte het zich in een huilbui in bed.
Spanning voor gevoelige kinderen.
Voor veel gevoelige kinderen is de eerste schooldag na een vakantie en zeker na een lange vakantie van 6 weken een dag vol spanning. De dagen vooraf, de dag zelf en meestal de hele eerste schoolweek.
Dit uit zich vaak thuis in meer boze buien, of juist heel stil en teruggetrokken. Als ouder is het goed om je kind deze week een beetje extra in de gaten te houden. En wanneer het juist meer boos is dan weet je ook hoe het komt.
Het is echt een grote spanning die ze opbouwen en die er ook weer uit moet. Dus de eerste schoolweek na de vakantie is het misschien ook een idee om rustig op te starten. Niet te veel andere afspraken voor je kind in de agenda zetten. Niet te veel van je kind verwachten en na schooltijd lekker wat tijd nemen om te ontspannen.
Lekker een muziekje luisteren. Even wandelen in het bos of op het strand. Een stukje fietsen door de natuur of ’s avonds een ontspanningsmassage geven.
Ik wens alle kinderen veel succes met de eerste schoolweek na de zomervakantie. En ik wens ook alle ouders succes met de eerste schoolweek na de vakantie. Probeer samen weer op een ontspannen manier in het ritme te komen. Leg de lat niet te hoog voor jullie allebei.
Wil je meer weten over gevoeligheid bij kinderen en hoe je hiermee omgaat thuis en op school? Stuur me dan gerust een mailtje en we maken een afspraak voor een gratis coachgesprek.
De wekker ging en hij kwam met een wit gezicht zijn bed uit. Hij kwam naar me toe en vertelde me dat hij hoofdpijn had en erg misselijk was. Of hij thuis mocht blijven vandaag.
Ik vind ook dat hij er beroerd uitzag en liet hem thuis.
Hij ging terug naar bed en ik ging aan de slag in het huishouden. Na een uurtje kwam hij naar beneden en zei “Mam, ik moet even met je praten”
Het eerste wat ik dacht was “eindelijk”. Want ik had al sinds gisteren in de gaten dat er iets aan de hand was. Ik heb een paar keer gevraagd wat er was, maar elke keer kreeg ik te horen dat er niks aan de hand was en dat alles goed ging.
Nu kwam het eruit. Nadat hij er eerst een nacht slecht van had geslapen, heeft liggen piekeren en er hoofdpijn en buikpijn van kreeg.
Kinderen en jongeren die gevoelig zijn hebben hier snel last van. Dat ze gaan liggen piekeren en daardoor slecht slapen. De gevolgen zijn dan al snel dat ze lichamelijke klachten zoals hoofdpijn en buikpijn krijgen.
Wanneer jouw kind bij je komt dat het daar last van heeft vermoed je waarschijnlijk al dat er iets aan de hand is. Als ouder voel je dit vaak al aan. Zeker als jij ook gevoeliger bent.
Je kunt jouw zoon of dochter helpen door te vragen wat er is. Maar zoals je bij mijn voorbeeld las krijg je dan vaak eerst te horen dat er niets aan de hand is.
Het kan helpen als je voorstelt om het op te schrijven. Of in deze tijd te appen naar je. Vooral jongeren vinden het lastig om te praten over gevoelens. Wanneer je dan via appjes met elkaar kunt praten kom je wel te weten wat er aan de hand is en dan kan je aangeven dat je er even persoonlijk over wilt praten.
Voor wat jongeren kinderen helpt het om een tekening te maken van wat er in hun hoofd gebeurt. Dan krijg jij als ouder een beetje meer inzicht en kan je daarna het gesprek aangaan.
Merk je dat jouw zoon of dochter het lastig vindt om over zijn of haar gevoelens te praten. Of wil het vaak niet vertellen wat er aan de hand is en dat het vaak uren ligt te piekeren?
Laat het dan tekenen, schrijven of appen wat er in zijn of haar hoofd zit en ga daarna het persoonlijke gesprek met hem of haar aan.
Vind jij het lastig om toch het gesprek aan te gaan wanneer jouw zoon of dochter blijft zeggen dat er niks aan de hand is. En merk je dat dit vaker gebeurt.
Stuur mij gerust een berichtje en ik kijk graag met jullie mee hoe je dit kunt doorbreken waardoor jij als ouder sneller weet wat er met jouw zoon of dochter aan de hand is en het niet blijft piekeren en alles opkroppen.
Mijn wekker gaat en ik word langzaam wakker. Ik voel het gelijk. Enorme spanning in mijn lijf. Meer buikpijn dan normaal en ik voel me erg misselijk.
Vandaag heb ik een belangrijke toets. De afgelopen weken heb ik uren geleerd en ik weet dat ik het kan. En toch voel ik die spanning.
Ik kleed me aan en ga ontbijten. Geen hap krijg ik door mijn keel.
Dan ga ik naar school. Een voordeel. Die toets is gelijk ’s morgens.
De bel gaat en ik zoek gespannen mijn plek in de klas op. Iedereen zit apart. Ik voel de spanning oplopen en ook de misselijkheid word erger.
Dan worden de toetsen uitgedeeld. Ik denk nog bij mezelf, ik heb goed geleerd, ik kan dit.
We mogen beginnen en dan gaat het mis. Ik lees de vragen door en weet helemaal niks meer. Mijn lijf begint warm te worden, ik begin te zweten en mijn hoofd bonkt.
Rustig blijven denk ik bij mezelf.
Lees de eerste vraag nog een keer goed door, je weet het echt wel.
Maar nee het antwoord op de eerste vraag komt niet in me op. De 2e en 3e vraag kan ik wel beantwoorden en hier en daar vul ik wat in waarvan ik denk dat het goed is. Maar ik weet het gewoon echt niet meer.
Na een uur zweten, flinke hoofdpijn en een opgejaagd gevoel is het tijd om de toets in te leveren.
Daarna ga ik naar het toilet. Even op adem komen. De spanning zakt, de hoofdpijn trekt weg en ik kan weer normaal adem halen.
De rest van de dag is er weinig aan de hand. Behalve dat er een zeurende hoofdpijn overgebleven is. Maar daar kan ik de dag wel mee doorkomen.
Een kwartier voordat de schooldag voorbij is pakt de leraar een stapel papieren. De uitslag van de toets van vanmorgen. En daar komt het weer. Dat ongemakkelijke gevoel. De spanning loopt op.
Hij deelt de papieren uit en er gaat een opgelucht gevoel door de klas. De meeste hebben een goed cijfer gehaald.
Ook ik krijg mijn papier terug en ik zie het gelijk. Een onvoldoende. Alweer. Ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Nee niet hier huilen zeg ik tegen mezelf. Maar ik voel me ellendig. Het liefst zak ik ter plekke door de grond.
Gelukkig mogen we al snel naar huis. Maar de leraar kom naar me toe en vraagt, vond je de toets zo moeilijk? Had je wel geleerd.
Natuurlijk had ik geleerd denk ik bij mezelf. Uren heb ik geleerd. Het enige wat ik kan uitbrengen is dat ik het erg lastig vond.
Daarna mocht ik naar huis.
En terwijl ik naar huis fiets komen ze. De tranen. Want ik heb weer een toets verknalt. Ik heb weer een onvoldoende gehaald. En ik heb zo mijn best gedaan. Ik heb uren zitten leren voor deze toets. En ik weet dat ik het kan. Maar elke keer wanneer dan die belangrijke toets voor mijn neus ligt, klap ik helemaal dicht. Ik weet niks meer.
Thuis komen de tranen er nog meer uit. Ik sluit me op mijn kamer op en wil met niemand praten. Ik voel me ellendig en snap er niks meer van.
Ik ben teleurgesteld in mezelf, voel me onzeker en een dombo.
Dit is het verhaal waar ik vroeger regelmatig last van had. Bij examens en belangrijke toetsen. Toetsen waar iets vanaf hing.
De rest van de toetsen tussendoor ging meestal wel goed. Maar wanneer er druk op kwam te liggen sloeg ik helemaal dicht.
Als ik terug kijk had ik in die tijd graag iemand gehad die mij had kunnen helpen.
Met mijn zenuwen onder controle houden. Met die negatieve gedachtes uit mijn hoofd krijgen. Met wat meer zelfvertrouwen. Maar helaas, ik had niet zo iemand.
Maar nu is er voor jouw zoon of dochter wel iemand die kan helpen. Helpen om de zenuwen onder controle te krijgen waardoor hij of zij minder last heeft van buikpijn, misselijkheid.
Iemand die kan helpen om die negatieve gedachtes om te zetten in positieve gedachtes. Waardoor er meer zelfvertrouwen ontstaat.
En door al die hulp kan jouw zoon of dochter rustig aan een examen of toets beginnen, is het minder gespannen en bang om fouten te maken. Kan het rustig nadenken over de antwoorden die het wil invullen en kan hij of zij aan het einde van de dag wanneer de uitslag van de toets terug komt blij naar huis fietsen omdat het een voldoende heeft gehaald.
Merk jij die onrust bij jouw zoon of dochter. Stuur me dan een berichtje en ik kijk met jullie mee. Hoe we ervoor kunnen zorgen dat belangrijke toetsen of examens geen extreme stress oproepen, maar dat jouw zoon of dochter hier rustig aan kan werken en met een voldoende kan afronden.
De wekker ging vanmorgen en ik voelde het al. Het leek net of ik nog maar net op bed lag en een uurtje geslapen had toen die wekker ging. Ik had erg weinig energie.
Ik verzamelde heel veel moed om eruit te komen. Want blijven liggen was geen optie. Kids moeten naar school, werkdag voor de deur en een agenda vol met dingen die gedaan moeten worden.
Na het ochtendritueel van naar school gaan pak ik een kop thee en plof op de bank. Het lijkt wel of ik nu nog minder energie heb.
En terwijl ik met mijn kop thee op de bank zit bedenk ik hoe het komt dat ik zo weinig energie heb.
Gisteren een drukke dag gehad met oppaskindjes. Komt het daar van? Nee eigenlijk niet. Want het was een fijne dag en ik ben daar nu niet meer moe van.
Maar hoe komt het dan? Tja goeie vraag. Ik kom er niet achter. En terwijl ik mijn agenda erbij pak om te kijken wat ik vandaag allemaal moet doen zakt de moed me nog verder in de schoenen. Want er staat een volle dag op het programma met vooral dingen die ik van mezelf moet doen.
Werken in de praktijk, huishoudelijke taken, wat telefoontjes die ik moet doen.
Ik besluit het anders te doen.
Ik klap mijn agenda dicht, drink mij thee op en denk bij mezelf, zoek het lekker uit met je planning. Hier heb ik helemaal geen zin in.
Dus ik trek mijn schoenen en mijn jas aan, spring in de auto en rijd naar het bos. Om daar heerlijk alleen te lopen. Geen mensen om me heen, alleen maar vogels zien en horen.
Daar loop ik alleen met mijn volle hoofd. En die vervelende stemmetjes die roepen dat ik niet in het bos moet gaan lopen als ik nog zoveel werk te doen heb. De stemmetjes die me onzeker maken omdat ik voor mezelf kies en niet voor mijn planning.
Gek word ik van die lui die zich altijd met mij bemoeien. Maar na 10 minuten geven ze het op en komt mijn hoofd tot rust.
En hoewel het lichamelijk best wat energie kost om 40 minuten te lopen zorgt het toch voor nieuwe energie. Het heeft ervoor gezorgd dat mijn hoofd leeg is. Dat alle prikkels die me energie kosten weg zijn en dat ik weer met een schone lei kan beginnen.
Met een leeg hoofd en een bak nieuwe energie rijd ik naar huis. Pak nog een keer mijn agenda erbij en begin gewoon bovenaan mijn lijstje met taken. Sommige streep ik al weg. Die kunnen ook op een later moment. Sommige wil ik vandaag wel echt gedaan hebben.
Ik koos vanmorgen voor mezelf.
Omdat ik merkte dat ik last had van overprikkeling. En dat werd vooral veroorzaakt door mijn volle hoofd. Door alle gedachten die daar rond gingen en toen ik zag wat ik allemaal nog moest van mezelf besloot ik het vandaag eens helemaal anders te doen.
En ik kan je vertellen, dat voelde erg goed.
Wat ik met dit verhaal wil vertellen is dat we vaak de lat voor onszelf veel te hoog leggen. We moeten van alles en tijd nemen om op te laden is al snel teveel. Maar uiteindelijk win je er alleen maar mee wanneer je dus eerst voor jezelf kiest. Wanneer je ervoor kiest om op te laden en daarna aan je werk te gaan.
Ik had ook niet naar het bos kunnen gaan en alles wat op mijn planning stond kunnen gaan doen. Maar daar werd ik niet gelukkiger en beter van. Want het kost me energie om eraan te beginnen en die energie had ik al niet veel. Dan zou ik vanmiddag helemaal total loss op de bank liggen wanneer de jongens thuis uit school komen.
Nu heb ik eerst nieuwe energie verzameld en heb ik nu nog genoeg energie over voor vanmiddag.
Kies eens wat vaker voor jezelf. Dat geeft energie.
Ga eerst zorgen dat je potje energie gevuld is tot de rand en ga daarna de dingen doen die je moet doen. En vraag jezelf ook af of je het echt vandaag moet doen, of dat het ook een andere keer kan. Want vaak moeten we heel veel, maar kan het ook best op een ander moment, of door iemand anders gedaan worden.
Vind jij het lastig om voor jezelf te kiezen. Dat kan ik me goed voorstellen. Want het klinkt nu alsof ik dat heel makkelijk doe, maar dat is niet waar. Ik had daar heel veel moeite mee, en soms nog wel eens.
Wil jij jezelf op 1 zetten en eerst aan jezelf denken voordat je alle taken uit je agenda gaat afwerken. Maar weet je niet waar je de tijd vandaan moet halen of hoe je je werk kunt laten wachten tot jij eraan toe bent?
Stuur me dan een bericht. Ik kijk graag met je mee hoe jij ervoor kunt zorgen dat je genoeg energie hebt om alles te doen en hoe jij voor jezelf kunt kiezen en eerst kunt opladen.
Klik hier om een berichtje te sturen en ik neem zo snel mogelijk contact met je op voor een gratis en vrijblijvend coachgesprek.
Vannacht werd ik wakker van een hoop lawaai. Takken en bladeren die tegen het raam waaide. Regen wat op het dak kletterde. Kortom onstuimig weer of flinke storm. Ik kroop nog wat dieper onder mijn dekbed om uiteindelijk toch weer in slaap te vallen.
De afgelopen weken waren hier ook nogal onstuimig. Ik ben 2 dagen als gastouder gaan werken. Superleuk om te doen. Maar wel weer even wennen. Een ander ritme in de week. 2 volle dagen kindjes over de vloer. Dus even omschakelen.
De praktijk is prima te combineren met de opvang. Alleen moest ik daar even een nieuwe balans in vinden. En de veranderingen een plekje geven.
Daarnaast hadden we 2 zieke katten waar extra zorg naartoe ging. Helaas hebben we ze uiteindelijk allebei moeten laten inslapen. Dat was niet fijn en zorgde voor de nodige emoties.
Kortom, een aantal dingen die veranderde en de nodige emoties met zich mee bracht. En dat werd me allemaal een beetje te veel.
Het liefst kroop ik elke dag diep weg onder mijn dekbed. Om de storm voorbij te laten gaan en er weer onder vandaan te komen als het rustig was.
Want dat is wat ik meestal doe wanneer dingen anders gaan dan ik gewend ben. Mezelf verstoppen. Het liefst ben ik dan zo veel mogelijk alleen. En doe ik alleen de dingen die echt moeten.
Zichtbaar zijn op mijn social media is dan echt niet iets noodzakelijks. En ik verstop me dan.
Nu is de storm weer een beetje gaan liggen. Ik ben gewend aan mijn “nieuwe” werkweek. De emoties hebben een plekje gekregen. Het is weer tijd om onder mijn dekbed vandaan te komen en mezelf weer te laten zien.
Misschien doe jij dit ook wel als hooggevoelige moeder. Jezelf verstoppen wanneer er storm in je gezin raast. Het liefst ben je dan alleen. Wil je niet met andere mensen praten. Wil je het zelf oplossen. En zorgen dat die storm snel gaat liggen.
Zien dat jouw zoon of dochter niet lekker in zijn of haar vel zit omdat het met tegenzin naar school gaat. Of omdat het bijna elke dag boos en gefrustreerd thuis komt kan zorgen voor een flinke storm in huis.
Je zoon of dochter die bang is om fouten te maken, de lat erg hoog legt voor zichzelf en alles perfect wil doen. Of misschien ben jij het wel zelf die bang is om fouten te maken, de lat erg hoog legt en alles perfect wilt doen. Nog zo’n storm wat voor veel onrust in het gezin kan zorgen.
Gezinsleden die elkaar niet begrijpen. Irritaties en frustraties onderling. Overprikkeling. Heftige emoties. Allemaal situaties en struggles die voor storm in het gezin kunnen zorgen.
Nu was bij mij na een paar weken de storm gelukkig weer gaan liggen. Maar dit is niet in elke situatie het geval. Een storm kan soms heel lang doorrazen. En voor de nodige schade zorgen.
Het heeft mij geholpen om ondanks dat ik het liefst onder mijn dekbed bleef liggen toch met mensen in gesprek te gaan. Over mijn emoties, maar ook over de veranderingen in mijn werkweek. Door te benoemen wat me bezig hield en te kijken hoe ik hierin rust kon vinden voor mezelf wat de storm snel voorbij. Vriendinnen die een luisterend oor boden. Mijn gezinsleden met wie ik de emoties kon delen.
Wanneer en bij jullie in het gezin een storm opkomt en jij je het liefst verstopt is het ook altijd goed om met iemand te praten. Iemand die jou een luisterend oor geeft. Iemand die met je meedenkt en kijkt hoe je de storm aanpakt en zorgt dat het snel minder wordt. Zodat de schade beperkt blijft.
Heb jij zo’n storm in je gezin en wil je hiermee aan de slag? Heb jij een luisterend oor nodig en iemand die met je meekijkt? Stuur mij dan een berichtje. Ik bied graag een luisterend oor en we kijken we samen hoe ik jou kan helpen.
Wanneer ik overprikkeld ben dan ben ik moe, heb ik een kort lontje, voelt mijn hoofd vol en zwaar en wil ik het liefst alleen zijn.
Regelmatig gebeurt het dat ik overprikkeld ben. Dan ga ik weer eens over mijn eigen grens heen en later denk ik dan elke keer had ik nu maar naar de signalen van mijn lichaam geluisterd.
Maar wat is het eerste signaal dat mijn lichaam geeft wanneer ik overprikkeld ben?
Deze vraag stel ik regelmatig aan kinderen, jongeren en ouders die bij mij in de praktijk komen voor een coachtraject.
Het antwoord wat ik dan vaak krijg is “ik weet het eigenlijk niet”
Sommige mensen weten heel goed wat het eerste signaal is wat hun lichaam geeft wanneer ze overprikkeld raken.
Misschien is het hoofdpijn, een onrustig gevoel, je humeur wat ineens omslaat, een ruisend geluid in je oren.
Vaak weet je heel goed dat je overprikkeld bent. Maar dan is het eigenlijk al te laat. Je bent weer over je grens gegaan, je hebt de signalen van je lichaam niet gemerkt of je hebt ze genegeerd. En dat zorgt er uiteindelijk voor dat je dus overprikkeld bent.
Maar er zijn dus echt signalen die aangeven tot hier is het oké. Maar ga je nu door dan raak je overprikkeld.
Ga de komende dagen voor jezelf eens voelen en opmerken welke signalen jouw lijf geeft wanneer je overprikkeld raakt.
Wanneer je weet dat als je bijvoorbeeld een opgejaagd gevoel begint te krijgen dat je dan tegen stress en overprikkeling aan zit, dat het dan het moment is om even te rusten, te ontprikkelen of even een korte pauze te nemen dan weet je ook hoe jouw weg naar overprikkeling gaat.
En wanneer je weet welke signalen je in de gaten moet houden is het ook makkelijker om je grenzen aan te geven. En niet elke keer over je eigen grenzen heen te stappen.
Denk dus de komende dagen eens na over de vraag Wat merk jij als eerste aan jezelf als je overprikkeld bent, en wat is het eerste signaal van jouw lichaam dat aangeeft dat je overprikkeld raakt.
Wanneer je hier inzicht in hebt kan je dus voor jezelf ook bedenken wat je kunt doen op het moment dat je dat eerste signaal voelt.
Wanneer jij een hooggevoelig kind hebt, kunt je dit ook met hem of haar bespreken. Voor een kind is het soms lastig om aan te geven wat het echt voelt vanbinnen, maar ik denk dat jij als ouder ook wel kunt zien wanneer jouw kind overprikkeld begint te raken. Op het moment dat je dat ziet, kun je de vraag stellen Wat voelde je nu of gebeurde er iets in je lichaam.
Wanneer je dit samen in kaart kunt brengen weten jullie ook allebei wat er moet gebeuren om minder snel overprikkeld te raken.
Kom je er niet uit met de signalen die jouw lichaam je geeft. Heb je geen idee hoe je jouw grenzen kunt aanvoelen en bewaken? Stuur mij dan een bericht. Dan kijken we samen hoe ik jou kan helpen.
Zaterdagmiddag. Het plan is om naar Ikea te gaan. Ik heb wat leuke dingen gezien voor in de hal en wil deze gaan halen. Dus we gaan op pad. Bij Ikea aangekomen is het eerste wat me opvalt: Veel auto’s in de garage. Maar ja wat wil je op zaterdagmiddag 14 uur. Een geliefd moment om bij Ikea te shoppen met het hele gezin.
We komen binnen en voegen ons tussen de stroom mensen. Die links en rechts om me heen lopen, tegen het verkeer in lopen, overal willen kijken of heel gericht op hun doel aflopen.
Op die manier lopen wij er ook. We hebben een doel. Een kapstok en een kastje is ons doel. En we willen even voor een keuken kijken.
Dus het eerste deel kunnen we al overslaan. Gelukkig. Want daar is het erg druk.
Bij de keukens is het wat rustiger en we kunnen op ons gemak even rondkijken. Leuke ideeën opdoen voor als we zover zijn dat we een andere keuken gaan plaatsen.
Tijd voor een korte pauze.
We gaan in het restaurant even koffie drinken. Ook daar is het erg druk. Maar ik zie al snel een lege tafel achter in de hoek op een rustig plekje. Dus man en kind halen drinken met wat lekkers en ik ga alvast naar die tafel.
Mijn oren suizen, mijn hartslag is hoog, en mijn irritatie level ligt ook hoog. Maar he, ik was degene die naar ikea wilde op zaterdagmiddag. Dus niet zeuren en gewoon gezellig blijven doen.
Na een lekkere appelpunt en een kop muntthee ben ik weer wat opgeladen voor de benedenverdieping. De afdeling waar je al je spullen kunt vinden en waar er altijd meer in je karretje terecht komt dan je eigenlijk nodig had.
Uiteindelijk hebben we een kapstok en een kastje gevonden. Liggen er nog allemaal andere spullen in de kar en gaan we naar de kassa. Waar ik bedenk dat we nog iets vergeten zijn wat we echt nodig hebben. Dus mijn man gaat terug de winkel in en ik wacht met zoonlief en de kar tot hij terug is. We zoeken een rustig plekje om te staan zodat ik niet te veel last heb van alle mensen die om me heen lopen, alle gillende en huilende kinderen die eigenlijk niet mee wilde naar ikea en alle andere geluiden die ik de hele middag al hoor.
Na een paar minuten is hij terug met hetgeen ik vergeten was en kunnen we aansluiten in een hele lange rij bij de kassa. Gelukkig gaat dat snel en zijn we snel aan de beurt. Rekenen we af en gaan we naar de auto terug.
Ik voel dat alle energie uit me is gelopen.
Ik plof in mijn stoel en ik voel dat alle energie uit me is gelopen. Leuk joh zo’n middagje Ikea.
Door alle geluiden, alle mensen, alle prikkels die ik in die 2,5 uur over me heen heb gekregen ben ik nu leeg. Moe. Geïrriteerd. En wil ik nog maar 1 ding. En dat is zo snel mogelijk naar huis.
Wanneer we thuis zijn moet alles nog in elkaar gezet worden. Ja dat is het nadeel van Ikea. Dus daar beginnen we aan. Ondertussen moet er ook nog eten gemaakt worden. Dus dat ga ik doen samen met zoonlief terwijl mijn man alles in elkaar zet en een plekje in de gang geeft.
Na het eten ruimen we alles op met elkaar. Hangen we de kapstok op de goede plek en plof ik om 20 uur uitgeput op de bank. Ik ben nu helemaal total loss. Geen energie meer, pijn in mijn lijf en eigenlijk wil ik nog maar 1 ding en dat is slapen.
Terwijl ik op de bank lig bij te komen voel ik boosheid opkomen in mezelf. Boosheid op mezelf. Want ik heb weer eens niet naar mijn lijf geluisterd. Weer ben ik over mijn grens gegaan. Ik wilde meer dan ik eigenlijk kon. Ik nam geen rustmoment om op te laden, nee ik ging gelijk door. Want ik wilde dat alles nog dezelfde dag op zijn plek stond.
Ik voelde me boos worden.
Waarom ga ik altijd over mijn grens. Wat is er nu zo moeilijk aan luisteren naar mijn lijf. Maar ook werd ik boos. Waarom kost een paar uur in de Ikea me zoveel energie. Waarom pik ik al die prikkels van iedereen op. Hoe komt het toch dat ik zo slecht tegen een drukke winkel kan.
Vaak, meestal, zie ik de positieve dingen van hooggevoeligheid en kan ik er goed mee omgaan. Maar er zitten ook dagen tussen dat ik er gewoon van baal dat ik zo gevoelig ben. Dat het me zoveel energie kost en dat ik daarna zo moe ben. Dat ik niet gewoon een middagje naar Ikea kan, alles in elkaar kan zetten en eten kan koken en daarna nog genoeg energie over heb.
Soms vind ik het gewoon stom om zo gevoelig te zijn. En wilde ik dat ik er geen last van had.
Regelmatig heb ik even een baalmoment. En weet je, dat is ook oké. Dat mag er zijn en gaat ook vanzelf weer over.
Ga jij ook regelmatig over je grens. Ben je soms helemaal klaar met het gevoelig zijn. Neem dan contact met mij op en ik luister naar jouw verhaal. Samen kijken we of ik je ergens bij kan helpen zodat jij je grenzen beter gaat aanvoelen en er ook naar gaat luisteren. Want gevoelig zijn is een mooie kwaliteit als je ook de positieve dingen ervan kunt inzien.
Elke keer was het hetzelfde gezeur. Kriebels in de kleding.
Ik kocht een nieuwe trui of broek voor mijn zoon en nadat hij hem 1 × aan gedaan had, lag hij in de kast en wilde hij hem niet meer aan.
Het label in zijn nek kriebelde de hele tijd in zijn nek. Dat was de rede waarom hij hem niet meer aan wilde doen.
Smorgens voordat hij naar school ging, moesten zijn schoenen 3 × opnieuw aan, want zijn sokken zaten niet lekker. Schoen uit, sok goed, schoen weer aan. Na 5 minuten hetzelfde verhaal met zijn andere voet en daarna vaak nog een keer allebei. Want als zijn sok niet goed zat dan had hij daar de hele dag last van en voelde hij dat ook de hele dag waardoor hij zich moeilijk kon concentreren op school.
Kinderen die hooggevoelig zijn kunnen snel last hebben van hun kleding. En wanneer ze dat voelen kunnen ze dat gevoel niet even uitschakelen. Totdat het label uit die trui is of totdat die sok goed zit en het naadje niet op hun tenen drukt voelen ze dit de hele dag.
Met alle gevolgen van dien. Slecht kunnen concentreren op school. Bij thuiskomst ineens heel erg boos worden wat dan uit het niks lijkt te komen. Totaal overprikkeld zijn.
Ik knip tegenwoordig gelijk de labels uit alle kleding.
Wanneer jouw kind dus aangeeft dat het last heeft van zijn of haar kleding dan mag je dit serieus nemen en kijken wat je eraan kunt doen.
Ik knip tegenwoordig altijd de labels uit alle shirts en truien. Ik let erop dat ik sokken koop die voor mijn zoon goed zijn en wanneer hij er toch nog iets over zegt, neem ik dit gelijk serieus en help ik hem ervan af.
Want ik heb liever dat ik ’s morgens 2 × zijn schoenen opnieuw aan moet trekken of een label uit zijn trui moet knippen dan dat ik ’s middags een totaal overprikkeld kind thuis krijg en ik niet weet wat hier de oorzaak van is.
Herken jij die kriebels in kleding bij jouw kind? En wil je weten of jouw kind misschien hooggevoelig is? Doe dan de test is mijn kind hooggevoelig en binnen een paar minuten vallen er misschien wel een heleboel puzzelstukjes op zijn plaats.
Is jouw zoon of dochter hooggevoelig en wil je tips en advies over hoe jij hier op een positieve manier mee om kunt gaan? Dan mag je altijd contact opnemen voor een gratis coachgesprek waarin ik met jullie meekijk waar je tegenaan loopt.
Hallo, mijn naam is Petra en ik ben gezinscoach. Dat is hoe ik me altijd voorstel als iemand vraag wat ik doe. Achter de reden dat ik gezinscoach ben geworden zit een verhaal. En dat verhaal wil ik graag met je delen. Want dat is wie ik eigenlijk ben.
Ik was als meisje altijd erg onzeker. Ik was bang om fouten te maken, ik was altijd bezig met wat andere van mij vonden en was liever alleen dan in een grote groep.
Als ik een beurt kreeg in de klas dan werd ik rood, kreeg ik het warm en gingen mijn handen zweten. Het liefst werd ik dan onzichtbaar.
Toen ik 13 jaar was gingen mijn ouders uit elkaar. Dit zorgde ervoor dat ik nog onzekerder werd. Ik trok me vaak terug op mijn slaapkamer als ik uit school kwam. Emoties stopte ik weg en vaak had ik een masker op wat eruit zag of het heel goed met me ging, maar van binnen voelde ik me alleen. Ik had het idee dat niemand me begreep en wist hoe ik me echt voelde.
Regelmatig werd ik gepest op school omdat ik altijd stil en verlegen was.
Na de brugklas ging ik naar de andere kant van Nederland verhuizen. Ik kwam in een nieuwe klas terecht. Het pesten stopte, maar de onzekerheid ging niet weg. Maar ik probeerde dat zo min mogelijk te laten zien. Dus ik deed me eigenlijk anders voor dan hoe ik me eigenlijk echt voelde. Het masker ging weer op.
De onzekerheid over mezelf werd steeds erger.
Toen ik wat ouder was raakte ik in een depressie. Ook blijf ik mijn emoties verstoppen en zat totaal niet goed in mijn vel.
Ik kreeg hulp en klom uit mijn put waar ik in zat. Ik leerde dat ik goed genoeg was zoals ik was en dat ik mijn emoties mocht laten zien. Dat ik geen masker op hoef en mezelf mag zijn. Met al mijn kwaliteiten en valkuilen.
Ik leerde in die tijd ook dat ik hooggevoelig ben. Dat ik me daarom vaak anders voel, onzeker ben, het liefst alleen was na een drukke dag en dat ik altijd graag voor andere zorg.
Dat graag voor andere zorgen heeft ervoor gezorgd dat ik mijn kindercoachpraktijk ben gestart. Ik wilde kinderen die onzeker zijn helpen om weer meer zelfvertrouwen te krijgen. Want dat had ik als kind gemist. En ik zag zoveel onzekere jongens en meisjes. Ik wilde daar iets mee en dat deed ik. Met heel veel plezier startte ik mijn praktijk en hielp ik kinderen aan meer zelfvertrouwen.
Daarnaast zorgde ik voor mijn gezin want ik ben moeder van 2 jongens, draaide het huishouden, had naast de praktijk nog een parttime baan in loondienst en zorgde voor iedereen behalve voor mezelf.
Met als gevolg dat ik overspannen werd. Ik stopte tijdelijk met werken, zocht hulp en ging aan mezelf werken.
Dat was confronterend, want de onzekerheid zat er nog steeds, en ik wilde zo graag voor andere zorgen en het goed doen.
Ik leerde dat dat allemaal ook kan als ik eerst goed voor mezelf zorg. En dit alles zette me aan het denken. Want wilde ik de praktijk weer openen. Ja zeker wilde ik dat. Want ik wil nog steeds die onzekere kinderen en jongeren helpen. Alleen ik voelde heel sterk dat ik een andere weg wilde bewandelen met de praktijk.
Voordat ik overspannen raakte kwamen er naast kinderen ook moeders in mijn praktijk. Moeders die vragen hadden over opvoeding, tegen situaties aanliepen met hun kinderen waar ze hulp bij zochten, of zelf tegen onrust aanliepen en bij mij terecht kwamen.
Dat was het moment waarop ik besloot om gezinscoach te worden.
Want ik wil kinderen en jongeren helpen om met hun hooggevoeligheid om te gaan. Tegen alle vervelende kanten die ze daardoor ervaren zoals onzekerheid, bang om fouten te maken, maar ik wil ze ook laten zien wat voor mooie kanten er zitten aan hooggevoelig zijn.
Maar ook de hooggevoelige moeder wil ik helpen met het vinden van rust, overzicht en structuur in het gezin. Zodat er genoeg tijd voor hun overblijft. Tijd om te ontspannen en goed voor zichzelf te zorgen. Zodat ze niet overspannen worden of zelfs depressief.
Ik heb op allebei die punten gestaan omdat ik onzeker was. Te onzeker om hulp te vragen. Maar ook omdat ik hooggevoelig ben. Dat stond me toen in de weg. Maar nu is het een kwaliteit die ervoor gezorgd heeft dat ik gezinscoach mag zijn en al die moeders, kinderen en jongeren mag helpen inzien wat een mooie kwaliteit het is om hooggevoelig te zijn. Maar om ze ook te helpen bij de lastige situaties die het met zich meebrengt.
Hallo, mijn naam is Petra en ik ben gezinscoach. Met mijn eigen verhaal wat erachter zit. Ik wil jou als moeder helpen omdat ik weet hoe het is om hooggevoelig te zijn en dan soms te vergeten goed voor jezelf te zorgen. Ik wil jou helpen om meer rust, overzicht en structuur in jouw gezin te krijgen.
Maar ik wil ook jouw kinderen helpen om meer zelfvertrouwen te krijgen en op een positieve manier met jullie hooggevoeligheid om te gaan.
Ben je na het lezen van mijn verhaal benieuwd wat ik voor jou en je gezin kan betekenen? Neem dan contact met me op voor een gratis coachgesprek. Ga hiervoor naar mijn contactpagina of stuur een whatsappje via mijn website.
Vanmorgen was het weer zover. Ik kon mijn bed niet uitkomen. En dat kwam aan de ene kant doordat het nog helemaal donker is als de wekker gaat en mijn bed zo lekker warm ligt. Maar dat was niet de oorzaak dat ik mijn bed niet uit kon komen. De oorzaak was piekeren.
Ik was nog lang niet uitgeslapen. Want voordat ik een keer sliep was het half 2 denk ik. En tussendoor werd ik een paar keer wakker en voordat ik dan weer in slaap ben duurt wel even.
Mijn hoofd liep over. Ik lag te piekeren. En dan kan ik dus niet slapen. Maar ik voel me wel heel moe. En ik wil zo graag slapen, maar dat hoofd van mij lijkt het dan over te nemen. Er gaat van alles doorheen.
Zeker nu in de drukke decembermaand. Wat moeten we eten met kerst, is alles geregeld voor het Sinterklaasfeest, hoe zorg ik dat ik me niet ga irriteren aan het gedrag van mijn jongens. Waar moeten we allemaal heen met de feestdagen. Ik heb daar eigenlijk helemaal geen zin in.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat is wat piekeren in mijn hoofd doet. Allemaal onsamenhangende gedachten die om voorrang strijden en mij dus uit mijn slaap houden. Waardoor ik de volgende ochtend brak wakker word en moe de dag start.
Vooral als ik de dag ervoor veel prikkels heb gehad en nog niet helemaal heb verwerkt overdag dan kan ik zo een halve nacht wakker liggen. Want dat piekeren heeft alles te maken met het verwerken van die prikkels.
Iedereen heeft hier mee te maken. Maar als hsp-er komt het vaak voor dat dit ’s nachts gebeurt. En dan raak je in een soort cirkel. Je heb overdag veel prikkels te verwerken, dit gebeurt dan ’s nachts als je eigenlijk wilt slapen, je ligt daardoor wakker en gaat piekeren waardoor je helemaal niet meer slaapt en staat moe op. Doordat je je moe voelt, verwerk je je prikkels overdag minder goed en begint het verhaal weer van voor af aan.
Er is iets aan te doen. Tenminste het helpt mij altijd heel goed.
Zorg dat je pen en papier naast je bed hebt liggen. Niet je telefoon want dan word je soms weer afgeleid door hele andere dingen en lig je om een hele andere reden wakker. Maar pen en papier. Zodra je wakker ligt en merkt dat je hoofd op hol slaat en je gaat liggen piekeren pak je je pen en papier en gaat alles wat er in je hoofd voorbij komt opschrijven.
Dit hoeft geen mooi verhaal te worden, dit mag gewoon lekker onsamenhangend zijn. Alles door elkaar. Net als in je hoofd.
Maar omdat jij het gaat opschrijven is het uit je hoofd en dit zorgt voor meer rust in je hoofd waardoor je sneller weer in slaap valt. En ik kan je uit ervaring zeggen het is heerlijk om met een leeg hoofd verder te kunnen slapen.
Hierdoor word je minder moe wakker ’s morgens en stap je een beetje uit die terug komende cirkel.
Dus de eerste stap die je nu kunt zetten is een notitieboekje kopen, of misschien heb je er nog wel ergens een liggen als je een beetje op mij lijkt, een leuke pen en schrijven maar.
Gaat dit piekerverhaal ook over jou? Lig jij ook regelmatig wakker omdat je zo ligt te piekeren?
Wil je hier eens met iemand over sparren? Neem dan gerust contact met me op. Ik luister graag naar jouw verhaal en misschien kan ik je wel helpen te zorgen die cirkel te doorbreken.
Tijdens gewone schoolweken merk je als moeder al dat je weinig tijd hebt voor jezelf. Maar nu staat er weer een vakantie voor de deur. Alle kinderen zijn thuis. Ze vragen allemaal je aandacht. En jij vraagt je alleen maar af, hoe kan ik nu nog tijd voor mezelf vrij maken.
Toch kan jij ook tijdens de vakanties van je kinderen tijd voor jezelf vrij maken.
Het belangrijkste is de communicatie met de rest van je gezin. Wanneer jij niet aangeeft dat je behoefte hebt aan tijd voor jezelf dan zul je merken dat die tijd er ook bijna niet is. Maar wanneer jij aan jouw kinderen aangeeft dat je elke dag tijd voor jezelf nodig hebt om even op te laden en daarna weer genoeg energie te hebben om leuke dingen met ze te ondernemen zullen ze ook begrijpen waarom je dat half uurtje op de bank ’s middags even nodig hebt.
Kijk wat mogelijk is per dag. De ene dag heb je misschien 3x 10 minuten nodig en de andere dag een uur tussen de middag. Geef dit dan duidelijk aan. Mama gaat nu even 10 minuten met een boek en een kop thee op de bank zitten. Jullie gaan jezelf vermaken tot mijn thee op is. Daarna heb ik weer tijd voor jullie.
Geef je kinderen dus ook een tijdsindicatie van hoe lang jij tijd nodig hebt. Bij oudere kinderen kan je aangeven vanaf welk tijdstip ze je weer vragen kunnen stellen en je aandacht weer kunnen vragen. Bijvoorbeeld ik ga tot 14 uur even op de bank liggen. Daarna mag je me roepen. Bij jongere kinderen kan je aangeven als mijn thee op is, als jij 2 filmpjes hebt gekeken, als de grote wijzer van de klok bovenaan staat.
Bespreek ook met je kinderen wat zij gaan doen op het moment dat jij je rustmoment pakt. Zorg dat ze ergens mee bezig zijn zodra jij gaat zitten. Want anders gaan ze zich vervelen en komen ze juist elke 2 minuten naar je toe. Dus zorg dat ze een activiteit hebben.
Zorg ervoor dat hun emmertje is gevuld met jouw aandacht voordat je jouw rust pakt. Wanneer je eerst een spelletjes hebt gedaan, een leuke activiteit hebt gedaan samen of een lekkere wandeling hebt gemaakt heb jij veel aandacht gegeven aan je kind. Dan kan het zich daarna prima een half uur zelf vermaken waardoor jij dus tijd voor jezelf hebt.
Wanneer je kinderen met vriendjes gaan spelen probeer het dan zo te regelen dat ze allemaal gelijk de deur uit zijn. Dit is niet altijd haalbaar, maar het creëert wel een moment waarop jij tijd voor jezelf krijgt.
Dit zijn een aantal tips waardoor jij ook tijdens de vakantie tijd voor jezelf kunt creëren. Ga ermee aan de slag. Kijk wat bij jou en jouw gezin past en het belangrijkste bespreek het met elkaar. Want als jouw gezinsleden niet weten dat jij behoefte hebt aan tijd voor jezelf ontstaat er juist irritatie. Want jij hebt er wel behoefte aan en zij weten dit niet. Dan ga je je frustraties juist op je kids afreageren en dat is het laatste wat je wilt.
Ik wens jullie een fijne vakantie met lekker veel tijd voor elkaar, maar ook tijd voor jouw als moeder.
Vind je het lastig om tijd voor jezelf te maken als moeder? Ik help je hier graag bij.
Neem gerust contact op voor een gratis kennismakingsgesprek en ik kijk met je mee.
Een van mijn grootste hobby’s is haken. Knuffels, dekens, allemaal leuke dingen die ik maak. Wanneer je iets leuks in elkaar wilt maken volg je de patronen. Want wanneer je dat niet doet dan komt er iets heel raars tevoorschijn of word het niet zoals op het voorbeeld staat. Het patroon bij haken is dus heel belangrijk.
Elke dag loop ik 3x met onze hond hetzelfde rondje. Hij is dat gewent en weet precies waar we heen lopen. Ook dat is een patroon. Toen wij op vakantie waren ging mijn vriendin met onze hond lopen. En zij liep een ander rondje. De eerste paar dagen moest de hond hieraan wennen, maar liep na een paar dagen lekker mee. Toen wij terug waren van vakantie en ons eigen rondje weer gingen lopen in ons patroon kon ik merken aan de hond dat hij dat niet meer gewend was. En dus wilde hij eigenlijk de andere kant op omdat hij dat nu zo gewent was na 14 dagen.
Zo zie je dus dat je in je leven patronen hebt die je volgt.
En net als bij onze hond kan je die patronen aanpassen en na een paar dagen of weken ben je er zo aan gewent dat je een nieuw patroon hebt gemaakt.
Maar omdat je zo gewent bent aan het patroon om elke ochtend na het opstaan en de kinderen de deur uit zijn gelijk aan het huishouden te beginnen is het lastig om dat ineens anders te gaan doen. Maar misschien heb je er wel heel veel behoefte aan om nadat iedereen de deur uit is ’s morgens eerst met een kop thee op de bank te gaan zitten en een kwartiertje tijd voor jezelf te nemen.
Nog een patroon waar heel veel mensen last van hebben is het scrollen op social media. En voor je het weet ben je een half uur verder.
Patronen kunnen handig zijn, maar je kunt ze ook doorbreken.
Waar je dit bij een haakpatroon niet doet, is het in je dagelijks leven soms nodig om een patroon te doorbreken en anders aan te pakken.
Dus als iedereen ’s morgens weg is eerst die kop thee te drinken voordat je aan het huishouden begint. Of je telefoon ergens neer te leggen waar je er niet makkelijk bij kunt zodat je ook minder vaak onnodig op social media aan het scrollen bent.
Maar hoe doe je dat dan zo’n patroon doorbreken. Want je bent er aan gewent om het op een bepaalde manier te doen. En dat geeft rust en een veilig gevoel.
Als hooggevoelig persoon vind je veranderingen vaak niet prettig. En zo’n patroon doorbreken is wel een verandering.
Begin met kleine stapjes.
Verwacht niet van jezelf dat je van de een op de andere dag ineens rustig op de bank kan gaan zitten met een kop thee. En zeker geen half uur. Lukt dit wel in een keer, super. Heel fijn. Maar als jij denkt dat gaat me toch nooit lukken, begin dan met een klein stapje. Zet een kop thee, doe daarna een klein klusje in huis en ga dan even 10 minuten zitten om die thee op te drinken. Tijdens het klusje wat jij doet, is je thee afgekoeld en kan je het gelijk opdrinken.
Wanneer je dan merkt dat je 10 minuten rustig kunt zitten ga je dit opbouwen naar een kwartier, 20 minuten en daarna een half uur. Voel wat bij jou past. Hoe klein je je stapjes gaat zetten.
En wees ook tevreden met die kleine stapjes. Het hoeft niet in een keer te veranderen en een patroon aanpassen kost tijd. Dat doe je niet in 2 dagen. Daar heb je minimaal 2 weken de tijd voor nodig. Omdat het oude patroon zo in je systeem zit mag dat er eerst uit en maakt het ruimte voor een nieuw patroon.
Welk patroon heb jij in jouw leven wat je heel graag zou willen veranderen?
En wat is het eerste kleine stapje wat je gaat zetten om dat te doen?
Als je merkt dat je het lastig vind om het eerste stapje te zetten of niet goed weet wat je eerste stap kan zijn dan weet ik wel wat jouw eerste stap is.
Neem contact met mij op. Ik kijk graag met je mee naar jouw patronen en welke stappen jij kunt gaan zetten om die te veranderen. Zodat je meer tijd voor jezelf kunt creëren, of meer rust in je gezin krijgt of op een positieve manier met je hooggevoeligheid om kunt gaan.
Zet dus je eerste stap en vul het contactformulier in zodat ik met je mee kan kijken en jouw kan helpen met je patronen.
Wil je meer tips over hooggevoeligheid binnen het gezin lezen kijk dan op mijn blogpagina.
Elke avond weer voelt ze zich moe, leeg, boos, teleurgesteld en overprikkeld. Deze hooggevoelige moeder heeft het idee dat haar gezin haar niet begrijpt.
Ze staat elke dag klaar voor haar man en haar kinderen. Helpt ze met huiswerk, doet het huishouden, heeft een parttime baan en wanneer ze thuis is rent ze van dokter naar fysio naar specialist en weer terug naar huis om daar alles draaiende te houden.
Het liefst zou ze elke dag tijd voor zichzelf hebben. Al is het maar een uurtje. Om even op te laden. Om even tot rust te komen en een kop thee te drinken met een boek op de bank.
Maar zodra ze zit gaat haar telefoon, roept een van de kinderen, vraagt haar man iets aan haar of bedenkt ze dat ze nog iets is vergeten te doen in huis.
De sfeer in haar gezin wordt er niet beter op. Want ze kan steeds minder geduld opbrengen om alles te doen. Ze raakt elke dag verder overprikkeld en moe. En als iemand iets aan haar vraagt dan kan ze voor haar gevoel alleen maar onaardig antwoord geven of iemand afsnauwen dat ie het zelf maar moet uitzoeken.
Deze moeder zag het allemaal niet meer zo zitten. Ze voelde zich zo moe, tranen liepen over haar wangen toen ze haar verhaal aan mij vertelde en ze wist niet meer wat ze moest doen.
Want ze wil met alle liefde voor haar gezin zorgen en alles doen wat ze van haar vragen. Maar ze wil ook zo graag tijd voor zichzelf. Even geen vragen van de rest van het gezin. Even geen gezeur en even geen vol hoofd.
Het enige wat ze wil is rust.
Deze hooggevoelige moeder was zo druk met haar gezin, haar werk en alle andere dingen die op haar af kwamen de hele week dat ze gewoon geen tijd had of tijd maakte voor zichzelf.
Hierdoor raakte ze steeds verder overprikkeld, moe, geïrriteerd en voelde ze zich enorm opgejaagd en ging ze steeds negatiever over zichzelf denken. Zie je wel, ik ben geen goede moeder want ik loop weer tegen mijn kinderen te schreeuwen. Ik doe het niet goed want de was ligt er nog, het is een rommel in huis. Een vol hoofd met niet helpende gedachten zorgde ervoor dat ze zich nog schuldig ging voelen ook.
Ze lag ’s avonds uren te piekeren over hoe ze dit kon oplossen. Hoe ze ervoor kon zorgen dat ze wel tijd voor zichzelf had elke dag en kon opladen. Maar doordat ze lag te piekeren sliep ze slecht en stond ze ’s morgens al moe op. Waardoor de sfeer in het gezin steeds meer gespannen en onrustig werd.
Wanneer deze moeder voor zichzelf had gekozen en elke dag een uur tijd voor zichzelf had genomen dan was ze minder overprikkeld geweest, had ze tijd om op te laden en had ze veel meer geduld met haar kinderen en haar man. De sfeer in huis was dan niet zo gespannen geweest en ze had niet zo negatief over zichzelf gedacht waardoor ze nu echt niet lekker in haar vel zat.
Tijdens ons eerste gesprek heb ik met deze hooggevoelige moeder gekeken naar haar weekindeling.
Hoeveel uur werkt ze, hoeveel uur besteed ze aan het huishouden en aan alle afspraken buiten de deur. Hoeveel tijd vragen haar kinderen voor hulp met huiswerk en andere belangrijke dingen. En hoeveel tijd blijft er dan per dag nog over voor haar.
Toen we dit allemaal helder op papier hadden kreeg ze een enorm inzicht. Er was elke dag wel tijd om voor zichzelf in te delen, alleen nam ze die tijd niet. Want wanneer ze dat deed, voelde ze zich schuldig. Er was nog zoveel te doen in huis en als zij dan rustig op de bank ging zitten, wat al niet lukte omdat er teveel in haar hoofd gebeurde dat ze niet rustig kon zitten.
Ik heb haar als “huiswerkopdracht” mee gegeven dat ze het in kleine stapjes langzaam gaat opbouwen. We hebben gekeken hoe lang ze minimaal rustig kan zitten zonder zich schuldig te voelen en het idee te hebben dat ze nog van alles moet gaan doen.
Ze dacht dat dit wel 10 minuten ging lukken. Dus was haar opdracht om elke dag 2 × 10 minuten te gaan zitten op de bank met een kop thee. Wanneer haar kinderen thuis zijn, geeft ze aan haar kinderen aan dat ze even tijd nodig heeft voor zichzelf en als haar thee op is dat ze tijd voor hun heeft. En dat ze zich even zelf moeten vermaken.
Na 3 dagen kreeg ik een appje van haar
Dat het al 2 dagen was gelukt om 2x 10 minuten op de bank te gaan zitten zonder ongemakkelijk en onrustig te worden. En het voelde zo fijn om even niks te doen alleen maar te zitten met haar kop thee.
Ik deel dit verhaal van deze moeder met jouw omdat jij je misschien ook wel zo voelt als deze moeder. Onrustig, spanning in je gezin, je schuldig voelen als je wel even tijd voor jezelf neemt of geen idee hebben waar je de tijd vandaan moet halen om tijd voor jezelf vrij te maken.
Ga voor jezelf eens op een rijtje zetten hoeveel tijd jij kwijt bent met al je bezigheden per week. En hoeveel tijd je “over” zou hebben om voor jezelf te kunnen plannen.
Dit lijkt heel kinderachtig, maar het geeft zoveel inzicht in wat je de hele week met je tijd doet. En wees ook eerlijk in hoeveel tijd je op je telefoon doorbrengt met het scrollen op social media.
Ik ben benieuwd hoeveel tijd jij eigenlijk hebt per week. En als je tijd te kort komt dan moet je bij jezelf eens nadenken wat je uit handen kunt geven of waar je misschien mee moet stoppen.
Vind je het lastig om hiermee aan de slag te gaan? Of heb je vragen over hoe je als hooggevoelige moeder tijd voor jezelf kunt creëren per week? Ik kijk graag met je mee. Stuur me gerust een bericht of vul het contactformulier op mijn website in. Dan neem ik contact met jou op.
Succes met het maken van een weekoverzicht en je bent altijd welkom met al je vragen.
Bij mij heel veel. Want wanneer het een rommel in huis is en iedereen zijn spullen laat slingeren zorgt dit bij mij voor rommel en chaos in mijn hoofd.
Ik ben een perfectionist. En soms is dat handig, maar soms ook helemaal niet. Ik vind het fijn als het netjes is in huis. Dat alles een vaste plek heeft en dat ik dingen makkelijk terug kan vinden.
Dat ik niet heel het huis door hoef te zoeken naar mijn sleutels, dat ene boek wat mijn zoon mee moet naar school of die sokken die mijn andere zoon graag aan wil tijdens gymles.
Maar met 3 mannen/jongens in huis die regelmatig vergeten wat opruimen is of het niet zo nauw nemen met de vaste plaats van alle spullen is het hier regelmatig een troep in huis.
En wat gebeurde er dan. Ik ging me daar heel snel aan irriteren. En liep de hele dag de zooi van al mijn huisgenoten op te ruimen. Met als gevolg dat zij tijd hadden voor leuke dingen doen, of lekker op de bank zaten terwijl ik nog van alles aan het opruimen was.
Ik weet wat je nu denkt. Waarom ruim je dan ook alle troep achter iedereen op, laat ze dat lekker zelf doen, of vraag of ze het zelf willen doen. Maar dan gebeurde het niet op het moment dat ik dat graag wilde, of het kwam niet te liggen op de plek die ik graag wilde dat het opgeruimd werd.
Dus het kwam er op neer dat ik altijd alles aan het opruimen was en alles netjes maakte en dat de rest eigenlijk alles gewoon kon laten slingeren, want ze wisten toch wel dat het uiteindelijk opgeruimd werd.
Tot het moment kwam dat ik overspannen raakte
Er waren toen een aantal dingen die ik anders moest gaan doen in mijn leven en wat dingen die aangepast moesten worden in ons gezinsleven.
Ik mocht gaan loslaten dat ik altijd alles voor iedereen aan het opruimen was. Dat kunnen ze ook prima zelf. En ik mocht vooral gaan loslaten dat het niet erg is dat sommige spullen dan niet precies op de plaats liggen die ik graag wil maar dat het wel opgeruimd wordt.
Hoe graag ik het los wilde laten, het lukte me niet. Ik bleef onrustig van alle spullen die de jongens lieten liggen in de woonkamer tot ’s avonds. Want dan ruimde ze het wel op. Ze deden het op hun tijd en op hun manier. Maar dat werkte voor mij nog steeds niet. En het kwam erop neer dat ik dus alles bleef opruimen.
Ik had een oplossing gevonden.
Bij de Action kocht ik 3 mooie emmertjes. Ik pakte een hamer en hing deze emmers naast de trap aan de muur. En elke keer wanneer ik dan iets van een van mijn mannen tegenkwam wat opgeruimd moest worden deed ik dat in hun eigen emmer.
Zo was het voor mij opgeruimd in de woonkamer en slingerde er niet van alles rond van iedereen.
Voor mijn mannen was het duidelijk wat ze nog moesten opruimen en hoefde ik het niet te vragen.
Ons emmersysteem werkt voor ons allemaal en geeft rust en overzicht. Ik kan zorgen dat de woonkamer netjes en en dit geeft mijn rust in mijn hoofd en mijn lijf, en de jongens weten allemaal waar ze aan toe zijn en ook dat geeft ze rust. En doordat alles op een plaats verzameld word voor hun geeft dit overzicht. Want ze stoppen ook regelmatig zelf iets in hun emmer wat mee naar boven moet als ze geen zin hebben om het gelijk op te ruimen.
Dat is voor mij prima. Als het maar niet in de woonkamer rond blijft slingeren.
Vaak zijn het kleine oplossingen voor een groot probleem. Want voor mij was het zeker een groot probleem. Het gaf me stress, waardoor ik onrustig werd, ik tegen mijn huisgenoten begon te snauwen. De sfeer in huis werd gespannen en het opruimen werd echt een vervelend iets in ons gezin.
Door de emmers is het probleem nu opgelost. Krijg ik geen stress meer van alle rommel die overal rondslingert, weten de mannen waar ze aan toe zijn en geeft ons dat als gezin rust en overzicht.
Lopen jullie als gezin nu ook tegen zulke huishoudelijke situaties aan die onrust en spanning geven? En willen jullie meer rust, overzicht en structuur in het gezin?
Maar weet je zelf niet zo goed wat voor kleine oplossingen je daarvoor kunt bedenken?
Neem dan contact met mij op voor een gratis coachgesprek. Ik luister naar jouw verhaal en denk graag mee hoe jullie je probleem kunnen oplossen en daardoor meer rust en grip op je gezinsleven te ervaren.
Het aftellen is begonnen. Nog 1,5 weken te gaan en dan begint de zomervakantie in onze regio.
In mijn omgeving hoor ik veel moeders vakantieplannen maken. De een gaat naar Frankrijk, de ander naar Italië of Oostenrijk en de volgende blijft in Nederland.
Iedereen heeft zin om weg te gaan. Vakantie te vieren en tot rust te komen.
Maar is dat wel zo. Kom jij wel tot rust in die vakantie.
Ik sprak pas een moeder en die zei “het klink heel erg, maar de vakanties vind ik het ergste. Alle kinderen zijn dan de hele dag thuis en dan blijft er voor mij helemaal geen moment van rust meer over. Ik loop de hele dag te rennen en te vliegen, er zit totaal geen structuur in de dag of week en aan het einde van de dag ben ik helemaal op en leeg en dan heb ik geen moment voor mezelf gehad die dag”
Toen ik haar vroeg hoe het zou zijn om met haar gezin te bespreken dat zij ook vakantie heeft en dat zij ook elke dag een uurtje tijd voor zichzelf nodig heeft, zag ik haar worstelen.
Ze voelde zich schuldig om dit aan haar gezin voor te leggen. Ze vond dat zij het huishouden gewoon moest laten doorgaan en dat ze leuke dingen met de kinderen moest doen, en zorgen dat alles geregeld was voordat ze op vakantie gingen.
Ik heb met haar een plan gemaakt. ‘S avonds bedenk je voor de volgende dag wat er allemaal moet gebeuren in het huishouden. Welke taken kan je uit handen geven. En wat kunnen je kinderen doen. Hun eigen kamer opruimen, de vaatwasser leegmaken, een was ophangen of afhalen. Stofzuigen. Bedenk daarna wat voor andere klusjes je nog te doen hebt. Wat moet je nog regelen voordat je op vakantie gaat. En kan je partner hier iets van overnemen? Wat voor leuke dingen wil je gaan doen met je kinderen?
Wanneer jij iets gedaan hebt met je kinderen, knutselen, lezen, spelletjes, naar de stad, noem het maar op dan is hun emmertje vol. Je hebt ze even alle aandacht gegeven die ze nodig hadden. Daarna is het tijd voor jou om op te laden. Bespreek dit met je kinderen. Hoe oud ze ook zijn. Ik ga nu even een half uur op de bank zitten met een kop thee en een boek. Als je iets te vragen hebt dan mag dat als mijn thee op is. Tot die tijd ga je even zelf spelen.
Jouw kinderen kunnen zich in dat half uur echt wel redden en jij hoeft je niet schuldig te voelen omdat je op de bank met een boek en een kop thee zit. Jij hebt ook vakantie.
Maar bespreek vooral met je gezin waar jouw behoeftes liggen en wat je samen kunt doen zodat ook jij echt tot rust kunt komen en kunt genieten van de vakantie.
Je hebt een afspraak met een vriendin om samen de stad in te gaan.
Wanneer je ’s morgens je bed uit komt, voel je al dat dit niet je beste dag is. Je lijf werkt niet mee, je spieren doen pijn en je hoofd zit nu al vol. En dan moet de dag eigenlijk nog beginnen.
Maar oké, je gaat aan de slag met de dingen die je vandaag wilt doen en werkt je to do list af. Boodschappen doen, het huishouden bijwerken, administratie wegwerken en nog wat telefoontjes doen.
Tijdens de lunch merk je dat je lijf niet meer wil. Je valt bijna in slaap, hebt enorme hoofdpijn en geen energie meer.
Maar die afspraak met je vriendin staat nog. Over een uur zou je elkaar in de stad treffen.
Wat ga je doen? Voor jezelf kiezen en die afspraak met je vriendin verzetten naar een andere dag? Of ga je toch naar de stad met als gevolg dat je helemaal overprikkeld, chagrijnig, enorm moe en met een pijnlijk lijf thuis komt?
Ik koos vaak voor het laatste. Want een uur voordat je een afspraak hebt kun je toch niet meer afbellen. En als ik niet zou gaan zou ik me enorm schuldig voelen. Wat zal je vriendin wel niet denken als je een uur van tevoren nog afbelt. Allemaal niet helpende gedachten die ervoor zorgen dat jij niet voor jezelf kiest, maar doet wat je al hebt afgesproken.
Tegenwoordig pak ik het anders aan. Wanneer ik ’s morgens wakker word en ik voel me zo dan ga ik bij mezelf na wat ik belangrijker vind. Moeten die boodschappen en dat huishouden echt vandaag gedaan worden of kan dat ook morgen. Wanneer het morgen kan doe ik ’s morgens heel rustig aan zodat ik ’s middags kan genieten met mijn vriendin in de stad.
Moet dat huishouden wel echt gedaan en zijn de kasten zo leeg dat ik boodschappen moet doen dan kies ik ervoor om ’s morgens mijn vriendin al een berichtje te doen met de vraag of we ook een andere dag kunnen afspreken.
Ik kies dus in beide gevallen voor mezelf. En inmiddels weten mijn vriendinnen allemaal dat ik op de dag zelf nog kan afzeggen omdat het niet gaat. Dan is het aan hun om dat te begrijpen of niet.
Neem van mij aan. Kiezen voor jezelf is het allerbeste. En wanneer de mensen in je omgeving dat niet snappen is dat niet jouw probleem. (en ja dat is een lastige uitspraak, waar ik binnenkort nog een post over ga schrijven :-))
Kies jij voor jezelf of ga je toch naar je afspraak?
Vind jij het moeilijk om voor jezelf te kiezen en wil je hier over doorpraten. Maak dan een afspraak voor een gratis sessie en ik kijk graag met je mee. Dat kan door het contactformulier op mijn website in te vullen.
Duizelig, moe, snel geïrriteerd, futloos en weinig zin om nog dingen te ondernemen. Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Ik werkte veel in de praktijk, en had nog een baan in loondienst, dus dat was al een puzzel. En daarnaast had ik mijn gezin wat veel aandacht nodig heeft en het huis wat ook niet vanzelf schoon werd.
Ik ben iemand die slecht nee kan zeggen, en graag voor iedereen wilt zorgen. Dat deed ik dan ook. Ik zorgde voor iedereen behalve voor mezelf. Als ik een volle week gewerkt had, deed ik daarnaast ook mijn huishouden nog en regelmatig ging ik tussendoor ergens ook nog bij een vriendin thee drinken. Ik was er dan wel maar met mijn hoofd was ik daar niet aanwezig. Want ik bedacht dan wat er eigenlijk allemaal nog in huis moest gebeuren en wat ik nog allemaal moest doen die dag. En daardoor ontstonden die vage klachten. Het was een chaos in mijn agenda met veel te veel afspraken en daardoor ook een chaos in mijn hoofd.
Wanneer de telefoon ging was ik bang om op te nemen. Bang dat ik nog een afspraak moest plannen in die overvolle agenda.
Ik had zoveel ballen hoog te houden. En als ik er een liet vallen dan werd ik heel onzeker. Want zie je wel dat ik het fout doe. Of zie je wel dat het aan mij ligt.
Door die chaos gebeurde het dat ik op het verkeerde moment bij een vriendin voor de deur stond om te lunchen. We hadden een week later afgesproken. Ze zei niks op het moment dat ik er was. Maar later vertelde ze me dat ze gelukkig van alles in huis had voor de lunch, maar dat we eigenlijk de week erna hadden afgesproken.
‘S avonds plofte ik moe op de bank voor een kop thee en daarna naar bed.
Om de volgende dag weer moe op te staan. En daarnaast ook vaak duizelig, misselijk en snel boos of geïrriteerd tegen mijn kids.
Na een bezoek aan de huisarts kreeg ik te horen dat ik zwaar overspannen was en tegen een burn-out aanzat. En dat ik echt rust moest gaan nemen en voor mezelf moest gaan zorgen want anders ging het mis.
Dat was een enorm moeilijke stap voor mij. Want ik zorg graag voor andere mensen. Ik moest mijn baan en de praktijk loslaten. Ik moest meer tijd aan mezelf geven en vaker nee zeggen.
De eerste weken ging ik gewoon door met de praktijk. Maar al snel merkte ik dat het echt niet goed ging en dat ik echt alles moest loslaten en stoppen. Ik kwam bij een psycholoog terecht en ik moest elke dag minimaal een uur op de bank zitten met een boek.
Een uur stilzitten.
Dat was een hele grote uitdaging. Langzaam ging ik dat opbouwen. Waar ik begon met 10 minuten werd het al snel een kwartier, een half uur en voor ik het wist, zat ik een uur te lezen op de bank zonder me schuldig te voelen en zonder stress en een opgejaagd gevoel in mijn lijf.
De vage klachten werden minder. Ik nam de tijd om te slapen en uit te rusten. Om mijn week totaal anders in te plannen zodat ik elke dag tijd voor mezelf had om bij te tanken en ik ging mijn dagelijkse dingen weer oppakken.
Toen dat allemaal goed ging, ben ik ook weer langzaam aan het werk gegaan. En dat gaat ook heel goed.
Ik ben mezelf keihard tegengekomen in het afgelopen jaar. Het was een zwaar jaar, maar ik ben er sterker uitgekomen. Ik heb heel veel over mezelf geleerd en ga dingen heel anders doen dan dat ik deed. Ik zorg goed voor mezelf voordat ik voor andere kan en wil zorgen.
Want dat is niet veranderd, Ik wil nog steeds graag voor andere mensen zorgen. Andere mensen helpen.
Herken jij je in mijn verhaal? En wil je hierover wel eens met iemand praten. Ik bied jou graag een luisterend oor.
Recente reacties